เหม่อมองท้องฟ้า และหวังวันที่ดี
ความทรงจำที่ีผ่านมา
จบลงแล้วให้ผ่านไปวันนี้เป็นวันใหม่
เมื่อแดดส่องลงมา แม้มีเมฆฝน
จะเกิดรุ้งทอเป็นสาย ดับสลายความมืดมน
สดใสในตา ถึงเวลาฉันเข้าใจ
ก่อนชีวิตจะอ่อนล้า
ก่อนชีวิตจะผ่านพ้นจนหมดเวลา
พอได้รู้ว่าหยุดตามหา จะมีวันที่ฟ้ากระจ่าง
และความทุกข์นั้นเบาบาง
เมื่อสิ่งที่เป็น ไม่ใช่ดังที่เห็น
สุขและทุกข์ไม่ใช่ฝัน
และความจริงไม่แปรผัน สิ่งนั้นคือคำตอบ
เจ็บมาเพียงใด ช้ำมาแค่ไหน
สิ่งที่รู้ในจิตใจ คือสุดท้ายในสักวัน
สิ่งนั้นจะผ่าน แม้จะนาน ฉันเข้าใจ
ก่อนชีวิตจะอ่อนล้า
ก่อนชีวิตจะผ่านพ้นจนหมดเวลา
พอได้รู้ว่าหยุดตามหา จะมีทางให้ทุกๆ อย่าง
ก่อนชีวิตจะอ่อนล้า
ให้ความเจ็บช้ำมันตอกย้ำว่าธรรมดา
สิ่งที่รู้เมื่อหยุดตามหา จะมีวันที่ฟ้ากระจ่าง
และทุกข์นั้นเบาบาง
ความสุขที่ตามหา ไม่เห้นด้วยสายตาคนอื่น
น้ำตาปล่อยมันอย่าฝืน
ฉันพร้อมจะฟื้นคืนมาใหม่
ก่อนชีวิตจะอ่อนล้า
ก่อนชีวิตจะผ่านพ้นจนหมดเวลา
พอได้รู้ว่าหยุดตามหา จะมีทางให้ทุกๆอย่าง
ก่อนชีวิตจะอ่อนล้า
ให้ความเจ็บช้ำมันตอกย้ำว่าธรรมดา
สิ่งที่รู้เมื่อหยุดตามหา จะมีวันที่ฟ้ากระจ่าง
และทุกข์นั้นเบาบาง ฟ้าสว่างเมื่อถึงเวลา